Por Ramón Paz Guntín
Crenzas, costumes, coñecementos e saberes; ciencia, arte, moral e dereito, que adoitan compartir conxuntamente os membros dunha comunidade e se transmiten de xeración en xeración a través do ensino e da aprendizaxe social, en todas súas formas sistematicamente. Añadidamente as capacidades e hábitos adquiridos polos seres humanos como partícipes dunha sociedade, pola definición axeitada duns e doutros, limitadamente nos conceptos ás regras inventadas para dialogar e compartir segundo e como socialmente.
Definir culturalmente en referencia aos contidos da vida en forma dunha sociedade humana onde un punto de vista dun valor superior determinadamente beneficioso para todos.
Loxicamente algúns seres adoitan limitar a cultura, mentres que outros fan advertencias; que se pode falar dunha forma orientativa a outra natureza non humana e poñen como referencia aos chimpancés…
Outra clase de pensamentos intermedios, axeitada e culturalmente unha miguiña máis comprensible e contemplativa, psicoloxicamente social, consideradamente e constantemente utilizan a cultura en forma clamorosamente asociada sistemática á conduta, para situarse entre ambientes dunha sociedade non de forma uniforme para todos, xa que terminoloxicamente será para conformar modelos cultivadores caracteristicamente de determinados grupos que a sociedade ofrece integrados cultural e correspondentemente.
Aquel añorado mestre autor do Libro do Xosé ao alumnado advertía que a intelixencia era, é e será sempre moi importante para interpretar axeitadamente termos culturais psicoloxicamente desenrolados para describir funcionalmente prácticas culturalmente, consideradamente definitorias dunha personalidade que cada quen individual e colectivamente serán dignamente posuidores de influencias psicoanalíticas, verdadeiramente con interese polas causas e as persoas, para compartir humanamente coñecementos explicativos en forma ética e natural, para valorar especificamente supervivencias conxuntamente prácticas e beneficiosamente axeitadas na alimentación e no aseo, valoración de supervivencias. Así o autor do Libro do Xosé manifestábase xa no siglo XVII; como mestre de ensino practicaba e mencionaba ao alumnado que fosen creadores de actividades especificamente derivadas da propia natureza materno-infantil que correspondentemente era, é e sempre será limitada pola curiosidade que os nenos senten, contaxiosamente pola xente que os rodea, o mesmo que pola súa vestimenta e os obxectos que existen na casa…
