A igrexa do Vicedo acolle unha mostra de arte sacra ao longo de setembro
Os integrantes da Orde Templaria do Vicedo non só fan de guías do patrimonio monumental máis senlleiro da localidade, como é a igrexa parroquial de Santo Estevo do Val, senón que ademais cada ano se ocupan de dar a coñecer outros elementos patrimoniais como por exemplo estandartes antigos da comarca da Mariña ou parte da arte sacra de varios séculos atrás, que atesora a Igrexa e que eles logran solicitar para poder mostralo en exposición, a modo de museo. A mostra do ano pasado basouse nos estandartes da comarca, pezas de tela que adoitaban representar ás parroquias en enterros ou en actos solemnes. O presidente do colectivo, Manuel Salgueiro, asegura que no Vicedo hai unha, bordada en ouro de máis de 200 anos, gardada baixo un cristal porque o tecido vai deteriorándose co paso do tempo.
A mostra deste ano está formada por pezas de arte sacra dos séculos XVII e XVIII. Salgueiro especifica que se trata de tallas coma as de San Roque, San Estevo, un San Nicolás, unha Santa Lucía que foi repintada en 1835 e un Cristo do século XVII.
O colectivo vicedense encárgase de facer saber a veciños e turistas que a igrexa do Vicedo é única porque nela naceu o Conde de Fuensaldaña, descendente de Alonso Pérez de Viveiro.
Nela destaca o retablo maior, neoclásico, con altorelevo que presenta a lapidación de San Esteban e nos laterais, pinturas adicadas ao seu enterro pintadas por Juan de Castinande, en 1835.
A importancia histórica e patrimonial do Vicedo neste senso vai máis aló, xa que as igrexas de Riobarba; Cabanas, que presenta un xabarín símbolo da familia, e San Pantaleón de Ourol foron dos condes de Andrade. Así, que non só a basílica de San Martiño de Mondoñedo en Foz, a seo mindoniense ou os conventos e igrexas laurentinos son na Mariña os principais monumentos neste senso, senón que no mapa do patrimonio monumental mariñán convén situar tamén a O Vicedo.
Curiosamente este Concello é un lugar de visita indispensable para quen acuda á Mariña buscando o seu principal patrimonio medieval e eclesiástico. E isto acontece deste xeito porque, segundo Salgueiro, en torno aos anos 50 do pasado século, substituíse a imaxinería antiga polas que regalaban as familias, que adoitaban ser de madeira. Nuns casos, a Igrexa vendeu pezas, pero noutros, outros sacerdotes preocupáronse por gardalas e atesoralas, de xeito que chegaron ata os nosos días para poder velas como pezas de museos. Non sempre poden estar expostas pola súa historia e incalculable valor, por iso só se amosan de vez en cando, coma nesta exposición no Vicedo. A meirande parte das pezas expostas teñen entre 80 e 90 centímetros de altura.