Skip to main content
Colaboracións TERRACHÁXA

O outro nadal

Por 20 Decembro, 2018Sin comentarios

Por Marta R. Engroba

Cando estas liñas poidan ser compartidas con todos vos, estaremos xa mergullados de cheo nese frenesí navideño que cada ano nos visita antes, e que, ademais dun mais que notable afán consumista e da maxia que se supoñen inherentes a estas datas, nos trae outras facetas que a maioría semella ignorar porque, nesto, coma en todo, se de algo non se fala, si se ignora, non existe, e que eu, que sempre semello ir en contra do resto do mundo, non podo evitar ter moi presente.

Estou a referirme ao tremendo conflicto, ou directamente perigo, que, por se non abondara o que xa viven a diario, implican estes días para as vítimas de violencia de xénero que teñen fillos pequenos, e nalgúns casos tamén para estes,  que ven, impotentes e con desesperación, como a lei, na maioría dos casos, e por moi crueles que foran os malos tratos que as súas ex parellas lles inflixiron,  lles recoñece o dereito a pasar, polo menos, parte destas festas con eles, sen ter en conta o risco que isto pode implicar para os menores.

Son inútiles cantos argumentos esgrima a nai, e mesmo os seus representantes legais. Tampouco manifestar os seus temores serve de nada. A lei é inflexible, sobre todo con elas se deciden desoir o que dí “o libro” e optan por tentar preservar a seguridade dos seus fillos negándose a entregarllos ao seu maltratador. Elas si serán castigadas co rigor que debería aplicarse a quen maltrata.

Por algo a violencia de xénero é, penso eu, un dos poucos delitos, se é que existe algún mais, no que a vítima pasa a ser, demaisado a míudo, considerada pouco menos que delincuente prácticamente desde o mesmo momento no que recoñece a súa condición e decide pedir axuda, unha axuda que as veces se lle volve en contra e remata por ser un castigo mais que se engade ao que xa ven padecendo desde hai quen sabe canto tempo. Probablemente moito mais do que ela mesma é ainda quen de identificar.

Tampouco aquelas mulleres que viviron o inferno da violencia machista e as que, dada a crueldade extrema dos mesmos,  ou, ante a dúbida algo mais que razoable de que os menores poidan ser obxecto dalgún tipo de maltrato ou abuso, a lei as exime de entregarlle os nenos ao seu verdugo nestas datas o teñen moito mais doado.

Raro é o proxenitor, por llamarlle algo, malia que a bioloxía lle otorgue ese título, que ainda tendo claro non soamente que non ten ningún dereito, se non que o único que lle empurra a esixir pasar as vacacións de Nadal cos nenos non é o amor que dí sentir por eles, e digo “dí sentir”, porque sentilo de verdade, eso non o coñecen nin de lonxe, se non o afán de danar a súa nai, de privala do que mais quere e de asegurarlle o sufrimento polo perigo que poidan estar a corre, desisten de provocar angustia e dor, ainda sabendo que eses nenos aos que tanto dí querer son tamén vítimas da súa maldade.

É, por se isto non abondara, en moitos casos non dubida en unirse a “festa” o clan familiar do maltratador, que ainda sendo conscientes da realidade, de que unhos nenos estarán nas mans de quen non debería achegarse a eles baixo ningunha circunstancia, o apoian e axudan a exercer unha presión que, xa por sí soa, e independentemente de como se resolva o caso, destrozan anímicamente a nai, e repercute, lóxicamente, nos menores, que ven como os que deberían ser unhos días de lecer e de ilusión se transforman nunha auténtica polvororeira que pode estalar en calquera momento.

E todo isto que estou a contar non é ficción, nin o argumento dunha desas películas que nos poñen na televisión o Sábado pola tarde.

É a realidade, unha durísima realidade que moitos nenos e nenas, moitas nais, para os que xa todo o ano, o día a día, está sementado de sufrimento, de atrancos e de loita e aos que non se lles concede nin ese paréntese que ,quen mais quen menos, disfruta nestas festas.

Este é o outro Nadal, un Nadal que a maioría di descoñecer, e que se nega a admitir que existe.

Un Nadal que moitos non queren ver, porque é infinitamente mais cómodo instalarse na mentira, na hipocresía e nun teatro fariséico que lles permite finxir que a vida,  unha vida que as veces lles custa, como a todos, levar adiante, nestes días é de auténtico conto de Dickens.

A vida é eso….vida. Cos seus malos momentos e con outros maravillosos. De nada serve finxir que a parte que menos nos gusta non existe.

As luces, as panxoliñas, os agasallos existen, claro que sí, como tamén existen a ledicia por algúns   reencontros e o temor ante outros.

Existe o Nadal feliz, e o que non o é tanto. Existe o outro Nadal.