O xermolo da palabra
Por Martiño Maseda
Deito a man e as palabras flúen sobre o papel aínda espido de emocións. E aro unha liña e despois outra...E, dese xeito, ata sucar un leiro infindo de sintaxe e pensamento. Ás veces, incluso repaso a soma na que asenta a morfemática das palabras para que esa semente das emocións prenda vizosa. Por un momento, rememoro o camiño existencial dos proxenitores, eses dous seres curtidos entre a transparencia da foula e a rudeza da pedra que alfombraba as corredoiras que eles transitaban. Eses dous labregos que compoñían ferrados de amor e loita no poema de cada xornada.
Escribir coma un modo de labrar a terra da palabra. Ser labrego na fondura da linguaxe literaria. Narrar historias de leiras que antes estaban a barbeito e que ansiaban a liberdade desa semántica que as cultivase.
E o tempo vai marcando o traxecto. Medra o relato existencial nos valados á beira do camiño, coma esas silvas que nos prenden na súa rabuñadura até deternos para que respiremos o encanto que se agocha tras o silencio. Porque todo volve ao silencio do que antes xermolou.
No momento en que estou a escribir este artigo remata un día tinguido de contrastes, mais no que foi imposible disimular a cor tristeira da dor que causa a perda de súpeto de alguén que traballou a palabra coa docilidade e a mestría coas que os meus pais aloumiñaban a terra que os mantiña. O pasamento do escritor Xabier P. Docampo provoca que os alicerces desta lingua e literatura de noso se resintan un pouco máis. E, asemade, que nestes eidos da Chaira vistan loito os fieitos e as toxeiras dos montes, e que os regos aneguen coas súas bágoas os prados esquecidos nas chousas.
A Chaira e lugares limítrofes van laiando a ferida de tantas ausencias, de tantos labregos da palabra: o Manuel María, de Outeiro de Rei, o Xosé María Díaz Castro, dos Vilares, o Xosé Manuel Carballo de Goberno, o Agustín Fernández Paz e o Ramón Chao, das terras de Vilalba, e, agora, o contador de historias que veu á vida no lugar de Rábade. E demais escritoras e escritores que foron conformando, a través do corpo desta lingua que nos define, unha literatura que nos dignifique como Matria dunha cultura singular e universal, ao mesmo tempo.
Con todo, quédanos tomar o relevo dos que, por desgraza, marchan para que todo aquilo positivo que estes predecesores foron deixando sexa aproveitado en favor da colectividade. Unha Matria que recende a pasado e a futuro, coma ese fulgor inmarcescible da chorima que debuxa inmensidades no elo atemporal dos sentimentos.
E pecho o círculo, xustificando a miña teima na escrita. Por iso, non abandono o leiro, sigo os pasos grafados na pel da canle, sen tripar o xa imaxinado ou sentido. Sempre hai libros de pegadas que describir en cada alento que nos chama a seguir comunicando con alguén que se emociona ou se conmociona coa nosa mensaxe. Porque sempre haberá un receptor famento no cabeceiro do leiro desexando que comecemos a fenda doutro novo rego do que consigan abrollar ferrados de corazón, fanegas de alma, parafraseando ao gran poeta da Casa de Hortas.
Medre, daquela, a palabra enraizada na terra do que somos!