Se é amor, por qué che doe tanto?
Por Marta R. Engroba
Poucas cousas hai que me causen mais tristura e desacougo que escoitar a unha vítima de violencia de xénero que non vai rachar co seu maltratador porque sabe que, malia que está a maltratala, él a quere, o mesmo que ela, que asegura estar profundamente namorada del.
Ante isto, sempre lles pregunto cal é a razón pola que, se non se plantexan rachar con esa relación, acuden a nos, e a resposta non pode ser mais descorazonadora cando nos din que é porque precisan axuda para entender a súas parellas, para comportarse de xeito que non se alteren, e continuar así con esa persoa, repetindo unha e outra vez o namorados que están.
O mesmo da a súa edade, a súa condición social, a súa formación ou a súa capacidade económica. O denominador común é esa atadura, esa dependencia enfermiza que identifican, erradamente, co amor.
Cando me responden así, algo, como digo, moi frecuente, sempre lles fago a mesma pregunta: Se estás tan namorada, se él che quere tanto, por qué che doe?, e a miña frustración ainda medra mais cando a súa resposta é que o amor é así. Que querer, doe, e mesmo xustifican as agresións, o control enfermizo, os ciumes e, en resumo, un comportamento propio dunha relación de malos tratos, alegando que son feitos puntuais, que a súa parella está a pasar un mal momento, etc,etc, etc, chegando mesmo a culparse elas por provocar esas reaccións.
A todas elas, e a todas cantas mulleres que estean a pasar por unha situación semellante, lles quero dedicar estas liñas e dicirlles que non crean esa falacia, que o amor, cando é amor de verdade, non doe, e a miña propia historia é unha mostra do que estou a dicir.
Tamén eu, nunha época da miña vida, sentín o mesmo que elas. Eu tamén asumín que sufrir, sentirme culpable, así como vivir con unha constante inquietude, e co coidado de non baixar a garda e que o meu “mal comportamento” espertase a fera, era algo que ía implícito na relación de parella.
Estaba convencida de que chegara a estar verdaderamente namorada, e, malia que, afortunadamente, rachei a tempo con esa relación, non souben que o que crín amor non era tal, ata que chegou o de verdade e entendín o meu gran erro.
Cando coñecín ao que, malia que por circunstancias da vida, está lonxe, teño a certeza de que é e será o verdadeiro e gran amor da miña vida, non sentín nin volvoretas no estómago (de feito esa soa idea resúltame un tanto grimosa), nin later o corazón aloucadamente, nin moito menos, co paso do tempo, temor, nin tampouco vivín nun estado de alerta constante por se algo do que eu facía ou dicía o alteraba ou o facía estalar en ira.
Menos ainda a miña autoestima se viu diminuida en ningún momento por mor das súas descalificacións ou aberto desprezo, como me sucedera na anterior relación.
Pola contra, o que sentín desde o primeiro momento foi, ademais dunha gran conexión, unha enorme paz. Pouco a pouco me foi devolvendo a confianza, a ilusión e as ganas de vivir que un malnacido fora quen de arrebatarme.
Tampouco o meu comportamento estivo rexido pola cautela, medindo todo canto facía ou dicía, por se algo o alteraba. Todo o contrario. Sempre me sentín totalmente libre e as nosas conversas, dos dous, e sobre calquera tema, chegaron a ser un dos maiores placeres da miña vida.
Eu xa non era o suxeito pasivo que debía limitarme a escoitar e a acatar sen rechistar canto se me dicía, sen criterio e sen que se me permitise opinar. As miñas opinións eran non soamente escoitadas, senón valoradas e tidas en conta. Algo totalmente novo ou mais ben descoñecido para min.
Como tamén me resultaba xa non sorprendente, senón insólito, que me pedira consello ou o meu parecer nalgunha cuestión, sobre todo se era algo de considerable importancia....Non daba creto!. A min, a unha ignorante que non sabía nin onde tiña a man dereita!.
Por primeira vez na miña vida, me sentín valorada, escoitada e, por riba de todo, querida, moi querida.
Tamén sentía que por fin lle preocupaba a alguien, que era importante para alguien, pero con total liberdade, porque eu era dueña do meu espazo, das miñas amizades, do meu tempo. Non era a posesión de ninguén.
Nunca me vin na necesidade de seleccionar coidadosamente o que lle ía dicir, temendo as consecuencias. Tampouco os meus sentementos, as miñas inquietudes foron xa nunca mais consideradas parvadas, senón escoitados e comprendidos, e sempre que precisei apoio contei con él, de xeito incondicional, e sen a necesidade de pedilo.
Había tamén algo moi diferente nesta relación. A mirada. Esa mirada de ledicía cando eu chegaba, e ese sorriso que non enganaba. Realmente se alegraba de verme, o mesmo que eu, que xa non sentía temor ante a perspectiva dun encontro coa persoa que dicía quererme.
Foi entón, despois dun tempo no que puiden aprender día a día que todo o anterior fora, ademais de case unha sentenza de morte, unha enorme e maquiavélica mentira, cando por fin comprendín a realidade e tomei conciencia de que, cando se quere de verdade, nin se fai dano, nin se sinte dor.
Entendín que o amor verdadeiro é unha relación de igual a igual, sen dominación, sen medo.
Entendín, en definitiva, que esta vez era amor de verdade, porque non me estaba a doer, porque esa clase de amor, o de verdade, nunca doe.
Por eso a tí, que estás a sufrir, que sintes cada día o medo, a incomprensión, a humillación e mesmo o perigo, che pregunto, se é amor de verdade, por qué che doe tanto?.