Tempo de primavera
Por Ramón Paz Guntín
Onte, hoxe e mañá, obsesión, pesimismo e incertidume así dicía aquel educador aos discípulos, e transmitía o pasado, presente e futuro, que o tempo solía e sole ser consecuente segundo e como fose, sexa ou será. Ao día de hoxe tempo invernoso, aínda que, xa medran os días, porque á porta está a chegada primaveral, cada día que pasa achégase o do encontro, un que se vai, e outro que chega, e o saúdo protocolario nunca falla ¡adeus invernos! ¡Ola primavera!
Bioloxicamente sofren algúns e alégranse outros, comparanzas moitas o mesmo que entre odio e amor... coas correspondentes desigualdades... Farrapos de gaita! para que, cada vez máis acudir ao refraneiro e razoar o porque do tempo, psicoloxicamente pódese e débese opinar axeitadamente segundo e como motivación causantes, sin lugar a dúbidas de discusión... ou desavenencias... que sentimentalmente se poden considerar propias, coñecementos escasamente fundados, amorosamente equilibrados, verdadeiramente con amor, inxenuamente correspondente definidamente contaxioso para ver con optimismo as opinións xeneralizadas do tempo que pasou, e pasará con esperanza que aos novos tempos presentes e sucesivos son e serán acredores de motivación relativamente eficientes son fin, máis ou menos sinxelos convenidamente entre o ser ou non ser, para soportar pros e contras verdadeiros ou falsos para exercer simultaneamente en formas definidas, porque ámbalas dúas poderíanse asemellar para e por segundo e como lóxicamente se axeiten aos tratamentos emotivos e precisos por designación expresamente equilibrada odio - amor! con orden e compostura. Propiamente con razoamentos esencialmente necesarios para previr lamentos que orixinalmente foron, son e poderían ser a causa de que antes ou despois sistematicamente todos os males se axeiten consideradamente en forma de resolución, favorablemente eficaz.
Ao alumnado aquel mestre autor do libro do Xosé, recomendaba reflexionar sobre todos os conceptos que o día a día ofrece, acontecementos axeitados... ou non... erros ou deficiencias dignamente significantes de observación, motivados por debilidades neuroloxicamente asociadas a mentalidades obsesivas fixas ou intermitentes, temperalmente causadas por limitacións psicoloxicamente propias, psiquicamente preocupantes, derivadas da propia concienciación que cada quen obsesivamente sofre porque xustificativamente acusa falta de afecto, tan necesario coma o pan para a boca, verdadeiramente imaxinable con amor, atractivamente coa mestureza propiamente fiel entre persoas que conscientemente os pensamentos foron, son e será, afectuosamente dignos, e fructuosamente incomparables firmes e seguros; non obstante o refraneiro verdadeiro sole reflectir a correspondente opinión ‘a unión fai a forza’; necesarias causantes de diversidades asemelladas a males indignos. Erróneos, consistentes derivados, de pensamento fráxiles. O autor do libro do Xosé como mestre manifestaba aos alumnos a importancia dun amor divino digno dun amor infinito de Deus cara aos cristianos, e o amor natural entre os seres humanos coa consideración distinguida entre amor benevolente ou desexo do ben para o ser amado, e añadía específica e afectuosamente que o amor concupiscente consistía e consiste no desexo do gozo sensual unha ‘miguiña desordenado’.
Respetuosamente facía mención de experiencias psiquicamente axeitadas, basicamente de terapias de ocupación preventivas para que psicoloxicamente evitar sensacións fomentadas pola ira que forma parte dos sete pecados capitais, todos eles promotores do odio desexado para crear todos os males; duradeiros e persistentes que solen ser a causa dos trastornos psicolóxicos que a humanidade sofre para derivar en condutas malignas para asemellar consecuentemente contrariedades distinguidas odio-amor, significativamente... e totalmente negativas.
Por iso tan importante será vivir con optimismo permanentemente para que animicamente expresar, dignamente con amor, conscientemente encomendarse ao creador Deus omnipotente eterno e bondadoso...